http://www.parafiajasieniecilzeckigorny.prv.pl/

Brama sakramentów, konieczny do zbawienia przez rzeczywiste lub zamierzone przyjęcie, który uwalnia ludzi od grzechów, odradza ich jako dzieci Boże i przez upodobanie do Chrystusa niezniszczalnym charakterem włącza ich do Kościoła, jest ważnie udzielany jedynie przez obmycie w prawdziwej wodzie z zastosowaniem koniecznej formy słownej (Kodeks Prawa Kanonicznego kan. 849).

Przyjmujący chrzest powinien mieć, jeśli to możliwe, chrzestnego. Ma on dorosłemu towarzyszyć w chrześcijańskim wtajemniczeniu, a dziecko wraz z rodzicami przedstawiać do chrztu oraz pomagać, żeby ochrzczony prowadził życie chrześcijańskie odpowiadającemu przyjętemu sakramentowi i wypełniał wiernie złączone z nim obowiązki (kan. 872).

Do przyjęcia zadania chrzestnego może być dopuszczony ten, kto:

1. jest wyznaczony przez przyjmującego chrzest albo przez jego rodziców, albo przez tego, kto ich zastępuje, a gdy tych nie ma, przez proboszcza lub szafarza chrztu, i posiada wymagane kwalifikacje oraz intencję pełnienia tego zadania;

2. ukończył szesnaście lat, chyba, że biskup diecezjalny określił inny wiek albo proboszcz lub szafarz jest zdania, że słuszna przyczyna zaleca dopuszczenie wyjątku;

3. jest katolikiem, bierzmowanym i przyjął już sakrament Najświętszej Eucharystii oraz prowadzi życie zgodne z wiarą i odpowiadające funkcji jaką ma pełnić;

4. jest wolny od jakiejkolwiek kary kanonicznej, zgodnie z prawem wymierzonej lub deklarowanej;

5. nie jest ojcem ani matką przyjmującego chrzest (kan. 874 §1).

Ochrzczony, należący do niekatolickiej wspólnoty kościelnej, może być dopuszczony tylko razem z chrzestnym katolikiem i to jedynie jako świadek chrztu (kan. 874 §2).

Wymagane dokumenty do przyjęcia chrztu św.:

- akt urodzenia
- dane o rodzicach chrzestnych (imię i nazwisko, wiek, adres zamieszkania)
- zaświadczenia od chrzestnych (z parafii miejsca zamieszkania) stwierdzające, że mogą być dopuszczeni do tej funkcji.

PIERWSZA KOMUNIA:

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

Najbardziej czcigodnym sakramentem jest Najświętsza Eucharystia, w której sam Chrystus Pan jest obecny, ofiaruje się oraz jest spożywany i dzięki której Kościół ustawicznie żyje i wzrasta. Ofiara eucharystyczna, pamiątka śmierci i zmartwychwstania Pana, w której uwiecznia się Ofiara Krzyża, jest szczytem i źródłem całego kultu oraz życia chrześcijańskiego; oznacza ona i sprawia jedność Ludu Bożego, przez nią buduje się Ciało Chrystusa. Pozostałe bowiem sakramenty i wszystkie kościelne dzieła apostolatu mają związek z Najświętszą Eucharystią i ku niej są ukierunkowane (kan. 897).

Wierni powinni z największym szacunkiem odnosić się do Najświętszej Eucharystii, biorąc czynny udział w sprawowaniu najczcigodniejszej Ofiary, z największą pobożnością i często przyjmując ten sakrament i adorując Go z najwyższą czcią. Duszpasterze wyjaśniając naukę o tym sakramencie powinni starannie pouczać wiernych o tym obowiązku (kan. 898).

Każdy ochrzczony, jeśli tylko prawo tego nie zabrania, może i powinien być dopuszczony do Komunii świętej (kan. 912).

Dzieci wtedy można dopuścić do Komunii świętej, gdy posiadają wystarczające rozeznanie i są dokładnie przygotowane, tak by stosownie do swojej możliwości rozumiały tajemnicę Chrystusa oraz mogły z wiarą i pobożnością przyjąć Ciało Chrystusa (kan. 913 §1).

Jednakże dzieciom znajdującym się w niebezpieczeństwie śmierci wolno udzielić Najświętszej Eucharystii, gdy potrafią odróżnić Ciało Chrystusa od zwykłego chleba i mogą z szacunkiem przyjąć Komunię świętą (kan. 913 §2).

Jest przede wszystkim obowiązkiem rodziców oraz tych, którzy ich zastępują, jak również proboszcza troszczyć się, ażeby dzieci, po dojściu do używania rozumu, zostały odpowiednio przygotowane i jak najszybciej posiliły się tym Bożym pokarmem, po uprzedniej sakramentalnej spowiedzi. Do proboszcza należy również czuwać nad tym, by do Stołu Pańskiego nie dopuszczać dzieci, które nie osiągnęły używania rozumu albo jego zdaniem nie są wystarczająco przygotowane (kan. 914).

Do Komunii świętej nie należy dopuszczać ekskomunikowanych lub podlegających interdyktowi, po wymierzeniu lub deklaracji kary, jak również innych osób trwających z uporem w jawnym grzechu ciężkim (kan. 915).

Kto ma świadomość grzechu ciężkiego, nie powinien bez sakramentalnej spowiedzi odprawiać Mszy świętej ani przyjmować Komunii świętej, chyba że istnieje poważna racja i nie ma sposobności wyspowiadania się. W takim jednak wypadku ma pamiętać o tym, że jest obowiązany wzbudzić akt żalu doskonałego, który zawiera w sobie zamiar wyspowiadania się jak najszybciej (kan. 916).

Kto przyjął już Najświętszą Eucharystię, może ją ponownie tego samego dnia przyjąć jedynie podczas sprawowania Eucharystii, w której uczestniczy, z zachowaniem przepisu kan. 921 §2 (kan. 917).

Jak najbardziej zaleca się, ażeby wierni przyjmowali Komunię świętą podczas sprawowania Eucharystii. Proszącym jednak o nią dla słusznej racji poza Mszą świętą, należy udzielić, zachowując obrzędy liturgiczne (kan. 918).

Przystępujący do Najświętszej Eucharystii powinien przynajmniej na godzinę przed przyjęciem Komunii świętej powstrzymać się od jakiegokolwiek pokarmu i napoju, z wyjątkiem tylko wody i lekarstwa (kan. 919 §1).

Osoby w podeszłym wieku lub złożone jakąś chorobą, jak również ci, którzy się nimi opiekują, mogą przyjąć Najświętszą Eucharystię, chociażby coś spożyli w ciągu godziny poprzedzającej (kan. 919 §3).

Każdy wierny po przyjęciu Najświętszej Eucharystii po raz pierwszy ma obowiązek przyjmować ją przynajmniej raz w roku (kan. 920 §1).

Ten nakaz powinien być wypełniony w okresie wielkanocnym, chyba że dla słusznej przyczyny wypełnia się go w innym czasie w ciągu roku (kan. 920 §2).

Wierni znajdujący się z jakiejkolwiek przyczyny w niebezpieczeństwie śmierci, powinni być umocnieni Komunią świętą na sposób Wiatyku (kan. 921 §1).

Chociażby tego dnia przyjęli już Komunię świętą, to jednak bardzo się zaleca, aby - znalazłszy się w niebezpieczeństwie śmierci - otrzymali ponownie Komunię świętą (kan. 921 §2).

Gdy niebezpieczeństwo śmierci trwa dłużej, zaleca się, aby Komunia święta była udzielana wielokrotnie, w poszczególnych dniach (kan. 921 §3).

Udzielenia Wiatyku chorym nie należy zbytnio odkładać. Duszpasterze powinni pilnie czuwać nad tym, by chorzy byli posilani wtedy, gdy są jeszcze w pełni świadomi (kan. 922).

Wymagane dokumenty do przyjęcia Pierwszej Komunii św.:

- akt chrztu świętego

Przygotowanie do Pierwszej Komunii św. odbywa się w parafii miejsca zamieszkania. W wyjątkowych sytuacjach może odbyć się w innej parafii po otrzymaniu pisemnej zgody swojego ks. proboszcza.

SAKRAMENT BIERZMOWANIE:

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

Sakrament, który wyciska charakter i przez który ochrzczeni, postępując na drodze chrześcijańskiego wtajemniczenia, są ubogacani darem Ducha Świętego i doskonalej łączą się z Kościołem, umacnia ich i ściślej zobowiązuje, by słowem i czynem byli świadkami Chrystusa oraz szerzyli wiarę i jej bronili (kan. 879).

Sakrament bierzmowania jest udzielany przez namaszczenie krzyżmem na czole, którego dokonuje się przez nałożenie ręki i wypowiedzenie słów przepisanych w zatwierdzonych księgach liturgicznych (kan. 880 §1).

Zdatnym do przyjęcia bierzmowania jest każdy i tylko ten, kto został ochrzczony, a nie był jeszcze bierzmowany. Poza niebezpieczeństwem śmierci, mający używanie rozumu wtedy godziwie przyjmuje bierzmowanie, gdy jest odpowiednio pouczony, właściwie dysponowany i może odnowić przyrzeczenia chrzcielne (kan. 889).

Wedle możności bierzmowanemu powinien towarzyszyć świadek, który ma troszczyć się, ażeby bierzmowany postępował jako prawdziwy świadek Chrystusa i wiernie wypełniał obowiązki związane z tym sakramentem (kan. 892).

Ten może spełniać zadania świadka, kto wypełnia warunki określone w kan. 874 §1.

Wypada, aby świadkiem był ktoś z chrzestnych bierzmowanego (kan. 893).

Wymagane dokumenty do przyjęcia bierzmowania:

- świadectwo chrztu
- zaświadczenie od katechety o uczestnictwie w katechezie szkolnej i uznanie za godnego przyjęcia sakramentu

Przygotowanie do bierzmowania odbywa się w parafii miejsca zamieszkania. W wyjątkowych sytuacjach może odbyć się w innej parafii po otrzymaniu pisemnej zgody swojego ks. proboszcza.

SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA:

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

Małżeńskie przymierze, przez które mężczyzna i kobieta tworzą ze sobą wspólnotę całego życia, skierowaną ze swej natury do dobra małżonków oraz do zrodzenia i wychowania potomstwa, zostało między ochrzczonymi podniesione przez Chrystusa Pana do godności sakramentu.

Z tej racji między ochrzczonymi nie może istnieć ważna umowa małżeńska, która tym samym nie byłaby sakramentem (kan. 1055).

Istotnym przymiotem małżeństwa są jedność i nierozerwalność, które w małżeństwie chrześcijańskim nabierają szczególnej mocy z racji sakramentu (kan. 1056).

Z ważnego małżeństwa powstaje między małżonkami węzeł, z natury swej wieczysty i wyłączny. W małżeństwie chrześcijańskim małżonkowie zostają ponadto przez specjalny sakrament wzmocnieni i jakby konsekrowani do obowiązków swego stanu i godności (kan. 1134).

Każdemu z małżonków przysługują jednakowe obowiązki i prawa w tym, co dotyczy wspólnoty życia małżeńskiego (kan. 1135).

Rodzice mają najcięższy obowiązek i najpierwsze prawo troszczenia się zgodnie, według swoich możliwości, o wychowanie potomstwa zarówno fizyczne, społeczne i kulturalne, jak i moralne i religijne (kan. 1136).

Jak załatwić wszystkie formalności

Miejscem załatwiania spraw przedślubnych jest parafia narzeczonej lub narzeczonego. Na trzy miesiące przed ślubem narzeczeni (pełnoletni - ukończone 18 lat) zgłaszają się w kancelarii parafialnej do spisania protokołu badania kanonicznego narzeczonych przynosząc ze sobą: dowody osobiste, świadectwa chrztu i świadectwo bierzmowania. Świadectwo chrztu winno zawierać adnotację, że wydane jest do ślubu kościelnego i musi być wystawione nie więcej niż 6 miesięcy przed datą ślubu.

Przy zawieraniu małżeństwa konkordatowego, tzn. małżeństwa kanonicznego mającego skutki cywilno-prawne, narzeczeni muszą przedłożyć 3 egzemplarze zaświadczenia z Urzędu Stanu Cywilnego o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa (czyli o braku przeszkód cywilnych). To zaświadczenie wydaje Urząd Stanu Cywilnego w miejscu zamieszkania jednego z nupturientów. Jest ono ważne 3 miesiące od daty wydania przez USC (w specjalnej rubryce podany jest termin upływu ważności zaświadczenia). Zaświadczenie musi być ważne w dniu ślubu, w przeciwnym razie ślub się nie odbędzie do czasu dostarczenia nowego zaświadczenia.

Ślub powinien odbyć się w parafii, gdzie został spisany protokół przedmałżeński. W wyjątkowych sytuacjach narzeczeni mogą prosić swego księdza proboszcza o zezwolenie na ślub w innym kościele. Jest to licencja, którą można otrzymać po załatwieniu wszystkich formalności prawnych. Do otrzymania licencji należy także podać dokładny adres i wezwanie parafii, w której ślub się odbędzie.

Zapowiedzi są głoszone lub wywieszane w gablocie przez dwie niedziele w parafii narzeczonego i narzeczonej. Podstawą ogłoszenia zamiaru zawarcia małżeństwa jest spisanie protokołu. Jeśli któraś ze stron należy do innej parafii, otrzymuje specjalne pismo dla swojego księdza proboszcza z prośbą o wygłoszenie zapowiedzi w swojej parafii. Po wygłoszeniu zapowiedzi zaświadczenie przekazuje się do parafii, w której został spisany protokół.

Narzeczeni są zobowiązani do udziału w 10 naukach przedmałżeńskich i w 3 spotkaniach w poradni rodzinnej. Wskazane jest by uczestniczyli w tych naukach w parafii, gdzie będzie spisany protokół.

Osoby, które nie mają sakramentu bierzmowania powinny się do niego przygotować i przyjąć przed ślubem.

Narzeczonych obowiązują dwie spowiedzi przedślubne - po zgłoszeniu na zapowiedzi i przed ślubem. Przy spowiedzi należy zaznaczyć, że jest to spowiedź przedślubna.

Sakrament małżeństwa jest udzielany zwykle podczas Mszy św. Przed celebracją narzeczeni oraz dwóch pełnoletnich świadków (potrzebne są ich dowody osobiste) stawiają się w kancelarii aby złożyć podpisy w księgach parafialnych i na zaświadczeniach z USC. Podpisy są potwierdzeniem woli wywarcia skutków cywilnych małżeństwa. Kapłan podpisuje się dopiero po zawarciu tego małżeństwa na potwierdzenie faktu zawarcia. Jedno z podpisanych zaświadczeń otrzymują nowożeńcy, drugie zostaje w aktach parafialnych, a trzecie zostaje przekazane przez księdza proboszcza w ciągu 5 dni do USC.

Państwowy dokument potwierdzający zawarcie małżeństwa (a tylko ten jest ważny na forum cywilno-prawnym), nowożeńcy mogą odebrać jedynie osobiście w USC , do którego proboszcz odsyła zaświadczenie o zawarciu małżeństwa.

Wykonywanie zdjęć, nagrywanie, filmowanie podczas uroczystości powinno być wykonywane przez osoby do tego upoważnione i za zgodą ks. proboszcza.

Przyjęcie ślubne należy urządzać z kulturą i godnością. Nadużywanie alkoholu nie jest godne chrześcijanina.

Wymagane dokumenty do zawarcia związku małżeńskiego:

- dowody osobiste narzeczonych
- świadectwo chrztu z zaznaczeniem "do ślubu kościelnego" (ważne tylko 6 miesięcy)
- świadectwo bierzmowania
- zaświadczenie o odbytych naukach przedmałżeńskich i w poradni rodzinnej
- jeśli ślub jest konkordatowy, zaświadczenie z USC (ważne tylko 3 miesiące!)
- jeśli ślub odbędzie się w innej parafii, należy także mieć pozwolenie.

Narzeczeni są zobowiązani stawić się z tymi dokumentami na trzy miesiące przed planowanych ślubem w kancelarii parafialnej narzeczonej lub narzeczonego na spisanie protokołu małżeńskiego

NAMASZCZENIE CHORYCH:

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

Namaszczenia chorych można udzielić wiernemu, który po osiągnięciu używania rozumu, znajdzie się w niebezpieczeństwie śmierci na skutek choroby lub starości.
Sakrament ten wolno powtórzyć, jeśli chory po wyzdrowieniu znowu ciężko zachoruje lub jeśli w czasie trwania tej samej choroby niebezpieczeństwo stanie się poważniejsze (kan. 1004).

Sakramentu należy udzielać chorym, którzy - będąc przytomni na umyśle - przynajmniej o niego prosili (kan. 1005).

Nie wolno udzielać namaszczenia chorych tym, którzy uparcie trwają w jawnym grzechu ciężkim (kan. 1007).

Jak zaprosić księdza do chorego

W nagłych przypadkach można wezwać kapłana o każdej porze dnia i nocy

POGRZEB KATOLICKI:

Z Kodeksu Prawa Kanonicznego

Wierni zmarli powinni otrzymać pogrzeb kościelny, zgodnie z przepisem prawa (kan. 1176 §1).
Pogrzeb kościelny, w którym Kościół wyprasza duchową pomoc zmarłym, okazuje szacunek ich ciału i równocześnie żywym niesie pociechę nadziei, należy odprawić z zachowaniem przepisów liturgicznych (kan. 1176 §2).

Kościół usilnie zaleca zachowanie pobożnego zwyczaju grzebania ciał zmarłych. Nie zabrania jednak kremacji, jeśli nie została wybrana z pobudek przeciwnych nauce chrześcijańskiej (kan. 1176 §3).

Nabożeństwo pogrzebowe za każdego wiernego winno być z reguły odprawione w jego własnym kościele parafialnym (kan. 1177 §1).

Każdy jednak wierny albo ci, do których należy troska o pogrzeb zmarłego, mogą wybrać inny kościół na pogrzeb, za zgodą tego, kto nim zarządza, i po zawiadomieniu własnego proboszcza (kan. 1177 §2).

Jeśli przed śmiercią nie dali żadnych oznak pokuty pogrzebu kościelnego powinni być pozbawieni:

1 - notoryczni apostaci, heretycy i schizmatycy;
2 - osoby, które wybrały spalenie swojego ciała z motywów przeciwnych wierze chrześcijańskiej;
3 - inni jawni grzesznicy, którym nie można przyznać pogrzebu bez publicznego zgorszenia wiernych (kan. 1184 §1).

Pozbawienie pogrzebu zawiera w sobie także odmowę odprawienia jakiejkolwiek Mszy świętej pogrzebowej (kan. 1185).

Wymagane dokumenty do pogrzebu chrześcijańskiego:

- akt zgonu
- ewentualne zaświadczenie o przyjętych przed śmiercią sakramentach.

Po śmierci, nawet jeśli pogrzeb ma odbyć się w innej parafii, powinniśmy zgłosić ten fakt w kancelarii parafialnej, aby uzyskać pozwolenie na pogrzeb poza parafią

Zapraszam ponownie.